آرزوی ایلان ماسک برای داشتن بینایی ابر انسانی ناممکن بنظر می رسد
تجهیزات جانبی: بگفته دانشمندانی که از «بیماران مجازی» برای افشای محدودیت های این فناوری نوآورانه بهره برده اند، طرح بلندپروازانه ایمپلنت های چشم ایلان ماسک که در نهایت ممکنست از دید طبیعی انسان فراتر رود بعید است به این معیار عالی دست یابند. برای اینکه حتی بهترین مهندسی ها نیز برای بازیابی بینایی با فیزیولوژی عصبی انسان موفق نخواهد بود.
به گزارش تجهیزات جانبی به نقل از ایسنا، در ماه مارس، ایلان ماسک از پلت فرم ایکس خود برای اعلام پیشرفت در توسعه فناوری بلایندسایت(Blindsight) که یک ایمپلنت قشر مغزی است بهره برد و هدف آنرا نه فقط بازیابی بینایی، بلکه ارائه بینایی با وضوح بالاتر بیان کرد.
به نقل از نیواطلس، وی در این پست نوشت: بلایندسایت محصول بعدی بعد از تله پاتی است. باید اشاره کنم که ایمپلنت بلایندسایت هم اکنون روی میمون ها کار می کند. وضوح تصویر در ابتدا مانند گرافیک های اولیه پایین خواهد بود، اما در نهایت ممکنست از دید طبیعی انسان فراتر رود.
ماسک گفته است که بلایندسایت به افرادی که بینایی ندارند یا چشمان خودرا از دست داده اند، این امکان را می دهد تا بتوانند با مورد هدف قرار دادن نحوه پردازش اطلاعات نوری توسط مغز، ببینند. برای انجام این کار، میلیونها الکترود بسیار کوچک در قشر بینایی، ناحیه ای در پشت مغز که عمدتاً مسئول پردازش و تفسیر اطلاعات بصری از چشم است، کاشته می شود.
پژوهشگران دانشگاه واشنگتن می گویند که نقص های اساسی در طراحی ایمپلنت های قشر مغز وجود دارد که در آنها پیچیدگی های ارتباط چشم و مغز انسان دستکم گرفته شده و آنها از شبیه سازی های دقیق مدل سازی محاسباتی که بیماران مجازی نامیده می شوند، بهره برده اند. این نشان میدهد که بعید است ایمپلنت ها هیچ گاه از دید طبیعی فراتر بروند.
همه چیز به محدودیت های این الکترودها و توانایی آنها در تحریک سلول های عصبی مورد نیاز برای بازآفرینی مصنوعی بینایی برمی گردد. این یک پروسه پیچیده است که متکی بر ایجاد تعداد زیادی کدهای عصبی پیچیده است که برای دریافت اطلاعات بصری توسط مغز مورد نیاز است.
یون فاین(Ione Fine)، سرپرست تیم تحقیق، می گوید: حتی برای رسیدن به دید معمولی انسان، نه فقط باید یک الکترود را با هر سلول در قشر بینایی تراز کنید، بلکه باید آنرا با کد مناسب تحریک کنید. این کاری فوق العاده پیچیده است برای اینکه هر سلول جداگانه کد خاص خودرا دارد. شما نمی توانید ۴۴ هزار سلول را در یک فرد نابینا تحریک کنید و بگویید: آن چه را وقتی من این سلول را تحریک می کنم، می بینید، ترسیم کنید.
بر روی کاغذ، ۴۵ هزار الکترود را می توان تا حدودی با ۴۵ هزار پیکسل برابر کرد، مانند صفحه نمایش تلویزیون یا کامپیوتر و بدین سبب هرچه الکترودها بیشتر باشد، تصویر واضح تر و دقیق تر خواهد بود. با این وجود، پژوهشگران می گویند که هر نورون اطلاعاتی را در مورد یک «میدان پذیرنده» کوچک رله می کند و این میدان های دریافتی با سایر نورون ها و میدان های دریافتی آنها همپوشانی دارند.
بدین سبب آن نقطه کوچک نوری که به چشم می آید، در حقیقت تعداد زیادی از نورون های به هم پیوسته را تحریک می کند که به پردازش اطلاعات کمک می کنند. به این ترتیب، یک چالش بزرگ در به دست آوردن هر تعداد الکترود ممکن برای بازسازی کار هزاران نورون درگیر در این عملکرد پیچیده وجود دارد.
فاین می گوید: مهندسان اغلب الکترودها را به عنوان تولیدکننده پیکسل تصور می کنند، اما زیست شناسی اینطور نیست. ما امیدواریم که شبیه سازی های ما برمبنای یک مدل ساده از سیستم بینایی بتواند درکی در مورد نحوه عملکرد این ایمپلنت ها عرضه نماید. این شبیه سازی ها با شهودی که یک مهندس ممکنست داشته باشد، اگر بصورت پیکسلی روی صفحه کامپیوتر فکر کند، بسیار متفاوت می باشد.
برای نشان دادن این موضوع، پژوهشگران طیف وسیعی از شبیه سازی ها را طراحی کردند، همچون فیلمی از یک گربه با وضوح ۴۵ هزار پیکسل و آنرا با چیزی که برای یک بیمار با ۴۵ هزار الکترود در قشر بینایی خود می بیند، مقایسه کردند.
مدلهای ایمپلنت با بهره گیری از داده های جمع آوری شده از مطالعات موجود بر روی ایمپلنت های قشر مغز، بسیار شبیه به آن چه بلایندسایت در ذهن داشت، طراحی شدند. در صورتیکه الکترودها قادر به تفسیر نوعی تصویر بصری بودند، گربه بسیار تار بود و تشخیص چیزی فراتر از شکل آن دشوار بود.
در این ویدیوها، پژوهشگران دو آرایه مختلف از پیکربندی الکترود را شبیه سازی کردند تا نشان دهند که چگونه ویدیوی گربه توسط فردی با ایمپلنت های قشر مغز درک می شود.
پژوهشگران خاطرنشان کردند که بااینکه این یک پیشرفت برای کسی است که اصلا بینایی ندارد، اما آنها هشدار می دهند که این رویکرد برای بازیابی بینایی ممکنست هیچ گاه به معیاری که ایلان ماسک معتقد می باشد نرسد.
مطالعات نشان می دهد که هم اکنون هیچ مدرکی بر اساس این که افراد توانایی های عظیمی برای انطباق با کدهای نادرست دارند، وجود ندارد.
بدون این که بتوان کدهای عصبی مورد نیاز را شبیه سازی کرد، هیچ مهندسی این فناوری را به چیزی حتی نزدیک به دید کافی انسان ارتقا نخواهد داد. و پژوهشگران براین باورند که این چیزی است که باید در هنگام ارزیابی امکان سنجی یک زیست فناوری مانند بلایندسایت مورد توجه قرار گیرد.
این مطالعه در مجله نیچر منتشر گردید.
منبع: تجهیزات جانبی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب